Vesë dashurie

Poezi nga Lasgush Poradeci
Sillet i heshtur an’e mb’anë.
Hij’ e gjumit të pandalë.
Ku jan’ ëndërrat, ku janë.
Gjumë ti, të qofsha falë?
Ku ‘sh’to! mik’e gjithë ditës.
Të m’a shohë shpirt’ i sgjuar?
Zjarr’ i syrit vetëtitës.
Që më pati përvëluar?
Sonte mbeta mun në pisë.
Nën’ ushtimin e një buje.
Moj motriçk’ e vogëlisë.
Nuk të shoh, po ti këtu je.
Ti mendon mi supë t’ime.
E mbështetur me një faqe.
Regëtin me deshërime.
Zemr’ e mbushur me farmaqe.
Me flet tinës buz’ e shkruar.
Fjal’e urt’ e gojës s’ate.
P’shon për kohën e kaluar.
Që më s’vjen që kur na vate.
Që kur lamë shokërinë.
Sa zu zemra të buçasi.
Oh! sa shpesh më ven e vinë.
Përkëdheljet e çdo çasi!
Pa mendohem me llaftarë.
Si te humba posi hije.
Sa pikovi lot’i parë.
Posi vesë dashurie.