”U harrue jeta e ditës ndër shtresat e natës”
Migjeni ishte poet dhe autor shumë i njohur i viteve 1930-ta. Millosh Gjergj Nikolla konsiderohet si një ndër shkrimtarët më të lexuar e më të rëndësishëm të letërsisë shqipe të shekullit të 20-të. Për epokën ishte një zë krejtësisht novator nga brendia dhe forma dhe ndikimi mbi letërsinë shqipe të kohës ishte i madh.
Arsimin fillor e kishte përfunduar në qytetin e lindjes në një shkollë serbo-ortodokse dhe nga 1923 deri më 1925 ishte shkolluar në Tivar. Pastaj, kishte fituar bursë për në gjimnazin e Manastirit ku ishte nisur atje në vjeshtë të 1925-ës. Pasi kishte përfunduar semimaturën më 1927 me rezultate të mira, kundër dëshirës së tij, e kishin regjistruar në Seminarin ortodoks “Jan Shën Teologu” po në atë qytet.
Disa nga veprat e Migjenit janë: ”Kangë më vete”, ”Luli i Vocer”, ”Vuejtja”, ”Lutje”, ”Një natë”, ”Lagja e varfun”, etj.
Arsimin fillor e kishte përfunduar në qytetin e lindjes në një shkollë serbo-ortodokse dhe nga 1923 deri më 1925 ishte shkolluar në Tivar. Pastaj, kishte fituar bursë për në gjimnazin e Manastirit ku ishte nisur atje në vjeshtë të 1925-ës. Pasi kishte përfunduar semimaturën më 1927 me rezultate të mira, kundër dëshirës së tij, e kishin regjistruar në Seminarin ortodoks “Jan Shën Teologu” po në atë qytet.
Disa nga veprat e Migjenit janë: ”Kangë më vete”, ”Luli i Vocer”, ”Vuejtja”, ”Lutje”, ”Një natë”, ”Lagja e varfun”, etj.
Lagja e varfun
Krahët e zez të një nate pa fund
e varrosën lagjen pranë,
dritë, jetë, gjallsi – askund,
vetëm errsinë e skam.U harrue jeta e ditës
ndër shtresat e natës, e pagja
u derdh nga parzm’ e errsinës…
n’andrra përkundet lagja.
Njerzit ndër shtëpia flejnë
me gjoksa të lakurtë e të thatë
e gratë… fëmi po u lejnë
pa ushqim në gji, pa fat,
Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme
në punën e ditës së kalueme,
shërohen trutë e helmueme
në gjumin e natës s’adhrueme.
Veç zemrat e njerzve të lanun
me të rektunt prralla rrfejnë:
mbi barrat e jetës së namun
që shpirt dhe korriz thejnë.
Prralla mbi fëmij rrugaça
barkjashtë e me hundë të ndyta,
që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë
e ngihen me fjalë të ndyta.
Prralla mbi varza të fyeme
me faqe e me buzë të thithna.
Prralla mbi djelm, me të thyeme
shprese, në burg me duer të lidhna,
të cilt nesër para gjyqit
për delikt do të përgjegjin, –
vetëm dreqit e hyllit
të gjith fajet tash ua mbshtesin.
Kështu lagj’ e varfun pëshpritë
dhe errsinës hallet tregon.
Një gjel i undshëm, me dritë
të hanës i rrejtun, këndon.
Hesht! or gjel kryengritës,
i lagjës së varfun. – Këtu
nuk zbardh për ty drita e dritës.
i gjikuem je me ngordhë n’u.
e varrosën lagjen pranë,
dritë, jetë, gjallsi – askund,
vetëm errsinë e skam.U harrue jeta e ditës
ndër shtresat e natës, e pagja
u derdh nga parzm’ e errsinës…
n’andrra përkundet lagja.
Njerzit ndër shtëpia flejnë
me gjoksa të lakurtë e të thatë
e gratë… fëmi po u lejnë
pa ushqim në gji, pa fat,
Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme
në punën e ditës së kalueme,
shërohen trutë e helmueme
në gjumin e natës s’adhrueme.
Veç zemrat e njerzve të lanun
me të rektunt prralla rrfejnë:
mbi barrat e jetës së namun
që shpirt dhe korriz thejnë.
Prralla mbi fëmij rrugaça
barkjashtë e me hundë të ndyta,
që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë
e ngihen me fjalë të ndyta.
Prralla mbi varza të fyeme
me faqe e me buzë të thithna.
Prralla mbi djelm, me të thyeme
shprese, në burg me duer të lidhna,
të cilt nesër para gjyqit
për delikt do të përgjegjin, –
vetëm dreqit e hyllit
të gjith fajet tash ua mbshtesin.
Kështu lagj’ e varfun pëshpritë
dhe errsinës hallet tregon.
Një gjel i undshëm, me dritë
të hanës i rrejtun, këndon.
Hesht! or gjel kryengritës,
i lagjës së varfun. – Këtu
nuk zbardh për ty drita e dritës.
i gjikuem je me ngordhë n’u.