U martuan ditën kur nisi lufta, përvjetori i dasmës iu sjell kujtimet më të errëta të jetës

Yaryna Arieva dhe Sviatoslav Fursin nuk do të festojnë përvjetorin e parë të martesës këtë të premte.
Çifti ukrainas u martua në ditën kur Rusia nisi një sulm në shkallë të gjerë ndaj vendit të tyre. Një vit më vonë , Ukraina është ende në luftë. Raketat ruse ende po bien nga qielli dhe njerëzit ende po vdesin.
Nuk ka shumë për të festuar, thonë ata. “Ka kaluar një vit dhe të gjitha kujtimet, a fillojnë të kthehen,” tha Arieva për CNN në shtëpinë e saj dhe të Fursin në Kiev, përcjell portal rtv21.tv
Ajo shtoi se, për muaj të tërë, shmangte veshjen e një kostumi që kishte marrë vetëm disa ditë para luftës, sepse po i sillte kujtimet e momenteve më të errëta të jetës së saj.
“Nuk janë kujtimet që dëshironi të keni në kokë gjatë gjithë kohës,” tha ajo.
Arieva, 22, dhe Fursin, 25, nxituan të lidhin kurorën në Manastirin e Kupolës së Artë të St. Michael’s më 24 shkurt, muaj përpara martesës së tyre të planifikuar në maj. Ata donin të ishin bashkë, çfarëdo që të vinte më pas. Vendi është bërë që i preferuar për të vizituar personalitete të huaja në udhëtimet e tyre të mbështetjes në Kiev. Së fundmi, presidenti amerikan Joe Biden u fotografua atje me liderin ukrainas Volodymyr Zelensky gjatë vizitës së tij të papritur të hënën.
“Mbaj mend ceremoninë time të dasmës dhe atë ndjenjën e mosdijes për asgjë. Ajo e ardhme e paparashikueshme dhe vërtet e frikshme”, tha Arieva.
Në të njëjtën ditë, ata mblodhën armët e tyre dhe u regjistruan si vullnetarë me njësinë e tyre lokale të forcës së mbrojtjes territoriale, degën vullnetare të forcave të armatosura të Ukrainës, të vendosur për të mbrojtur qytetin e tyre. Arieva shërben si këshilltare e zgjedhur e qytetit të Kievit, një pozicion qeveritar i papaguar me kohë të pjesshme që nënkuptonte se asaj iu dha një armë.
Fursin u dërgua menjëherë në vijën e frontit. Ai tha për CNN se pa një autobus plot me vullnetarë dhe thjesht u hodh brenda, i pasigurt se ku po shkonte.
Ai dhe vullnetarë të tjerë po formonin linjën e dytë të mbrojtjes në veri të Kievit, në Irpin , Hostomel dhe zona të tjera që u bënë shpejt fusha beteje kryesore.
“Natën e parë, ne nuk ishim plotësisht gati. Nuk kishim asnjë llogore, asgjë”, tha ai.
Fursin u vu në krye të një grupi prej 10 personash, kryesisht burra të tjerë shumë të rinj. Kualifikimet e tij? Ai ishte i vetmi nga 11 që kishte mbajtur një armë automatike më parë.
“Komandanti pa se si e trajtoja armën dhe tha: “Merrini këta njerëz, bëni strehë, prit dhe mendoni se në cilën rrugë do të vraponi,” tregoi Fursin. “Ne po hapnim llogore. Vetëm duke gërmuar, duke gërmuar, duke gërmuar, gjithë natën.”
Arieva, ndërkohë, ishte kthyer në bazën e njësisë së tyre të mbrojtjes territoriale në Kiev, duke u përpjekur të ishte ndihmuese.
“Natën e parë kur prisja burrin tim, kur ai u nis për në betejën e tij të parë, mendoj se ishte nata më e frikshme e jetës sime, sepse sigurisht që nuk mund ta telefonoja sepse duhej të fikte telefonin. ” ajo tha.
“Unë nuk isha fetare, por në atë moment iu luta të gjithë perëndive që njoh që ai të kthehej i sigurt.”
Një muaj e gjysmë tjetër është një mjegull.
Fursin vazhdoi të shkonte në misione. Ai kryente kryesisht pika kontrolli dhe formonte një linjë të dytë të mbrojtjes, por e gjeti veten ballë për ballë me trupat ruse disa herë dhe ishte trajnuar për të gjuajtur raketa antitank. Ai refuzon të hyjë në detaje përtej fjalës se kishte përdorur armët e tij gjatë asaj kohe. “Na u tha të mos flasim për këtë,” tha ai.
Ndërkohë, Arieva punonte në një zyrë të vogël me tetë persona të tjerë, çdo ditë nga ora 7 e mëngjesit deri në 22:00. Kishte tre tavolina të vogla me vend mezi të mjaftueshëm për kompjuterët, e lëre më për njerëzit. Baret Bounty dhe Snickers, cigaret dhe shkopinjtë e duhanit u bënë monedhë të fortë gjatë asaj kohe.
Ata të dy pranojnë se përvoja ishte e vështirë.
“Në ëndrrat tona, kur e imagjinonim, ishim kaq heroikë dhe të fortë. Dhe realiteti ishte që ne laheshim një herë në javë, sepse nuk kishte dushe dhe nuk ishte shumë e këndshme, [me] mungesën e gjumit dhe ndonjëherë ushqimin,” tha ajo.
Megjithatë, ata e shikojnë atë kohë me krenari dhe dashuri, përcjell portal rtv21.tv
“Të gjithë harruan se kush janë, nëse ishin politikanë shumë të famshëm apo shumë, shumë të pasur apo shumë [me ndikim], ata thjesht po ndihmonin njëri-tjetrin, qëndronin së bashku duke pirë duhan dhe duke mos ditur se çfarë po ndodhte,” tha Arieva.
Arieva tha se e la duhanin vetëm disa ditë para fillimit të luftës, por vendosmëria e saj nuk zgjati.
“Unë thashë se do të heq dorë në ditën e fitores, por mund të më duhet të provoj më herët”, tha ajo
Jeta civile
Kur trupat ruse u tërhoqën nga rajoni i Kievit në fillim të prillit, koha e Arieva dhe Fursin në mbrojtjen territoriale mori fund. Ushtria vendosi se duhej t’i bënte njësitë vullnetare më profesionale dhe vetëm ata me përvojë të mëparshme ushtarake u lejuan të qëndronin.
Fursin dhe Arieva iu kërkua të largoheshin nga forca.
“Ishte e vështirë të bëheshim përsëri civilë, sepse ne nuk donim të ishim të mbrojtur, ne donim të bënim diçka,” tha ajo.
Ata u përpoqën të shijonin gjërat e vogla, si kapuçinoja e parë që nga fillimi i luftës.
“Ishte gjëja më e shijshme. Ajo kapuçino me shkumë, ajo bukuri, ajo shije, ajo [lufta] na ka bërë vërtet t’i vlerësojmë gjërat shumë më tepër,” tha ajo.
Për Fursin, pushtimi i vitit të kaluar ishte i dyti i jetës së tij. Ai u rrit në Krime dhe jetonte në gadishullin ukrainas kur Rusia e aneksoi atë me forcë në vitin 2014. Gjyshja e tij ishte shumë e sëmurë për të udhëtuar në atë kohë, kështu që ata qëndruan.
“Më kujtohet se si ka ndryshuar vendi pas kësaj. Ne bënim shaka se shkoni për të fjetur në një vend dhe zgjoheni në një vend tjetër”, tha ai.
Kur familja e Fursin u largua përfundimisht nga Krimea, ata u vendosën në Irpin. Vetëm tre vjet më vonë, shtëpia e tyre u pushtua përsëri nga trupat ruse.
Çifti përshkruan tronditjen e kthimit në Irpin pasi u çlirua në fillim të prillit. Qyteti në veri të Kievit u bë vija e parë gjatë betejës për kryeqytetin. Pikërisht këtu forcat ukrainase arritën të zmbrapsnin sulmin.
Shtëpia e familjes ishte ende në këmbë, por ishte dëmtuar rëndë, me xhamat e thyer dhe gjysmën e ndërtesës të djegur.
Në botën civile, çifti filloi vullnetarizmin, duke sjellë ushqime dhe furnizime bazë në vendbanimet e çliruara në veri të Kievit. Kërkesa ishte aq dërrmuese sa ndonjëherë u duhej të bënin udhëtime të shumta në ditë.
“Më kujtohet Katyuzhanka, sepse ne sollëm shumë bukë, makarona , salcë dhe bateri. Kishte një numër të madh njerëzish që prisnin. Ne dhamë gjithçka që kishim dhe duhej të ktheheshim dhe të sillnim më shumë bukë sepse më shumë se gjysma e njerëzve nuk morën asgjë dhe nuk kishin asnjë fetë bukë në atë qytet,” tha Arieva.
Ajo ende kujton njerëzit që ndanin histori të tmerrshme të jetës nën okupim dhe shpërthyen në lot kur dëgjonin të huajt të flisnin ukrainisht.
“Ishte vërtet … e vështirë edhe të dëgjosh këto histori, dhemb”, tha ajo.
Dalëngadalë, jeta filloi të normalizohej. Ishte pranverë dhe Kievi ishte në lulëzim të plotë. Me të vërtetë ndjehej si rinovim, thanë ata.
Ata bënë dasmën e tyre zyrtare në bashkinë e qytetit dhe një festë të vogël në maj, kryesisht për shkak se depozita ishte paguar dhe e pakthyeshme. Arieva më në fund arriti të prezantojë burrin e saj me stërgjyshen e saj 97-vjeçare.
Ata të dy kishin humbur punën e tyre në fillim të luftës. Arieva punonte për Komitetin e Votuesve të Ukrainës, një organizatë vëzhguese, dhe Fursin për një kooperativë strehimi në Irpin.
Pasi filluan t’u mbaronin paratë, ata vendosën të fokusoheshin në punën dhe studimet e tyre.
Gjatë verës, Fursin më në fund u diplomua nga universiteti. Ai filloi studimet në Krime, por kur familja e tij u largua nga gadishulli i pushtuar në vitin 2019, duhej të fillonte nga e para. Ai tani është duke punuar dhe jashtë në projektet e zhvillimit të softuerit.
Ndërkohë, Arieva vendosi të fokusohet në mësimin e kodimit. Teknologjia është i vetmi sektor që është ende në rritje në Ukrainë, sepse i lejon njerëzit të punojnë nga distanca.
Por plani i tyre për të punuar dhe studiuar nga distanca u rrëzua kur Rusia nisi një valë sulmesh ndaj infrastrukturës energjetike të Ukrainës në vjeshtë. Puna shpejt po bëhej e pamundur.
“Do të kishim dy orë rrymë, pastaj pesë orë pa rrymë, pastaj tre orë rrymë, ishte vërtet demoralizuese,” tha Arieva.
“Gjëja më e keqe për këtë ishte se rrugët nuk ishin të ndriçuara. Dhe jo të gjithë njerëzit përdorin pishtarët e tyre ose kanë xhaketa [reflektuese] për t’u parë në rrugë. Dhe çdo javë shihja një aksident me makinë nga ballkoni im dhe disa njerëz vdisnin,” shtoi ajo.
Në vjeshtë, ata adoptuan një mace dhe e quajtën Kus, ukrainas për “kafshim”. Edhe tani, muaj më vonë, krahët e Fursin janë të mbuluar me gërvishtjet e maces.
Ndërsa Krishtlindjet filluan të afroheshin, çifti, së bashku me familjet e tyre, vendosën të ndryshonin datën kur do të festonin festën e Krishtlindjes, përcjell portali rtv21.tv
Në vend të 7 janarit, që shënon lindjen e Jezusit sipas kalendarit Julian, që përdoret ende nga Kisha Ortodokse Ruse, ata festuan më 24 dhjetor, që shënon lindjen e Jezusit sipas kalendarit Gregorian.
“Pra, ne kishim dy Krishtlindje në vitin 2022,” tha Arieva.
Kisha ortodokse e Ukrainës njoftoi në vjeshtë se do të lejojë kishat e saj të festojnë Krishtlindjet në dhjetor.
“Kjo ka më shumë kuptim. Ishte më shumë simbolike dhe më pëlqeu shumë. Gjithashtu është mirë që nuk po festojmë më me rusët”, tha Arieva.
Familja nuk kishte përhapjen e zakonshme të plotë prej 12 pjatash për darkën e Krishtlindjes, sepse rryma ishte e ndezur vetëm për gjashtë orë atë ditë. Ata gatuan Kutia, vaktin tradicional të Krishtlindjes si qull ukrainas, i cili përbëhet nga grurë ose oriz, rrush i thatë, arra, mjaltë dhe fara lulekuqeje, duke përdorur cilindrin e gazit emergjent.
Me afrimin e përvjetorit të parë të luftës – dhe dasmës së tyre – Arieva dhe Fursin po reflektojnë se si i ka ndryshuar viti.
Arieva tha se ajo është një person krejtësisht tjetër. “U bëra më pak naïve dhe më pak fëmijë. Dhe ndoshta më ka bërë pak më të fortë. Sepse ajo që nuk na vret, na bën më të fortë, sigurisht”, tha ajo.
“Vetëm kur e sheh këtë, e kupton vlerën e jetës. Dhe për mua, kjo është 100%, “tha Fursin. “Ajo që kemi kaluar së bashku, e kuptoj se [ne jemi] krejtësisht të ndryshëm. Dhe që ne [vazhdojmë] ta duam njëri-tjetrin, kjo për mua është ndoshta shenja më e madhe se është dashuri e vërtetë”, tha ai./21Media